مطالعات جدید نشان می‌دهد که سرد شدن شدید هسته داخلی زمین می‌تواند سرنخ‌هایی از سن واقعی آن را آشکار کند. هسته داخلی زمین که از آهن و نیکل تشکیل شده و در عمق بیش از 5100 کیلومتری زیر سطح زمین قرار دارد، همچنان به‌عنوان یکی از بزرگترین معماهای علمی باقی مانده است.
اگرچه این بخش حیاتی زمین در تولید میدان مغناطیسی و حفظ شرایط حیات نقشی کلیدی دارد، اما تخمین سن دقیق آن همچنان موضوعی چالش‌برانگیز است. با پیشرفت در فیزیک مواد معدنی، دانشمندان به کشف زمان و نحوه تشکیل هسته نزدیک‌تر شده‌اند.
هسته جامد برای حفظ میدان مغناطیسی زمین ضروری است که از ما در برابر تشعشعات مضر خورشیدی محافظت می‌کند و محیطی قابل زندگی برای میلیاردها سال ایجاد کرده است.
فرآیند سرد شدن و انجماد هسته داخلی
هسته داخلی زمین که زمانی به شکل مایع بود، به مرور زمان و با سرد شدن زمین به حالت جامد درآمده است. در این فرآیند، مایعات غنی از آهن اطراف هسته منجمد شده و هسته داخلی به‌تدریج رشد کرده است، در حالی که دمای این بخش همچنان بالای 5000 کلوین (حدود 4726 درجه سانتی‌گراد) باقی مانده است.
انجماد آهن سبب می‌شود تا عناصری مانند اکسیژن و کربن آزاد شوند و در لایه‌های بیرونی هسته جریان‌های الکتریکی تولید کنند. این جریان‌ها مسئول تولید میدان مغناطیسی زمین هستند که پدیده‌هایی همچون شفق‌های قطبی را نیز به وجود می‌آورند.
خنک‌سازی فوق‌العاده و سن هسته
ژئوفیزیک‌دانان با استفاده از مدل‌های حرارتی تاریخچه مغناطیسی زمین را بررسی می‌کنند. یکی از نظریه‌های جدید این است که پدیده‌ی “خنک‌سازی فوق‌العاده” (Supercooling) می‌تواند به درک بهتر از زمان تشکیل هسته کمک کند.
بر اساس این مطالعات، آهن موجود در هسته قبل از انجماد نیاز به سرد شدن تا 1000 کلوین داشته است. این میزان سرد شدن نشان می‌دهد که سن هسته ممکن است بسیار جوان‌تر از تخمین‌های قبلی باشد و تنها بین 500 تا 1000 میلیون سال قدمت داشته باشد. همچنین شواهدی نشان می‌دهد که ممکن است هسته‌ی زمین تنها حدود 400 کلوین سرد شده باشد.
این یافته‌ها می‌توانند دانش فعلی ما درباره تاریخ مغناطیسی زمین را دگرگون کنند و مطالعات بیشتری برای درک دقیق‌تر سن واقعی هسته در حال انجام است.
