ماموریت جدید ناسا: سفر بدون برگشت به ماه!

ناسا در ابتدا برای ماموریت آرتمیس 3 برای فرود انسان بر روی ماه در سال 2025 برنامه ریزی کرده بود، حدود 52 سال پس از آخرین ماموریت آپولو که فضانوردان را در سال 1952 فرود آورد. اما اکنون، دفتر پاسخگویی دولت ایالات متحده می گوید آژانس فضایی قادر به انجام این کار نخواهد بود. که حداقل تا سال 2027 .

اما چرا ناسا می خواهد دوباره فضانوردان را به ماه بفرستد در حالی که بیش از نیم قرن پیش ثابت کرده است که می تواند این کار را انجام دهد؟

توماس زوربوخن، معاون وقت مدیریت علوم ناسا، آن را کاملاً مختصر بیان کرد: «این مهم است که بدانیم ما به قمری برمی گردیم که واقعاً متفاوت از قمری است که وقتی ترک کردیم. در طول آپولو به پرواز درآمد. ماهي بود كه خشك شده بود. … درک ما از ماه بسیار متفاوت است.”

از زمان پایان برنامه آپولو، درک ما از ماه با مکاشفات علمی جدید به شدت تغییر کرده است. نکته مهم این است که ما اکنون وجود آب های یخ زده در بخش های خاصی از ماه را تایید کرده ایم. حضور آب در تنها ماهواره طبیعی زمین، دنیایی از احتمالات را می‌گشاید که پیش از این نمی‌توانستیم تصور کنیم.

برای مثال، ممکن است بتوانیم یک حضور پایدار انسانی در ماه ایجاد کنیم. آب و اکسیژنی که می توان از آن برداشت کرد برای زندگی فضانوردان در آنجا بسیار مهم است. همچنین آب را می توان به هیدروژن و اکسیژن تبدیل کرد که می توان از آن به عنوان سوخت موشک استفاده کرد.

گرانش ماه تقریباً یک ششم قدرت گرانش زمین است. این بدان معناست که پرتاب موشک از ماه بسیار ساده تر از زمین خواهد بود و سوخت بسیار کمتری مصرف می کند. اساساً، ماه می تواند سکوی پرشی عالی برای ماموریت های مریخ و فراتر از آن باشد.

و این یکی از مهمترین دلایلی است که بسیاری از کشورها در تلاش برای بهبود قابلیت های اکتشاف ماه خود هستند. چین در سال 2022 اعلام کرد که قصد دارد در این دهه سه ماموریت بدون سرنشین دیگر به ماه انجام دهد . هند با مأموریت Chandrayaan -3 که یک فرودگر و یک مریخ نورد را در نزدیکی قطب جنوبی خود فرود آورد، موفقیت بزرگی داشته است . اکنون، ISRO همچنین در حال برنامه ریزی برای پرتاب ماموریتی است که نمونه هایی از ماه را بازیابی می کند.

آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی ایالات متحده (دارپا) امسال برنامه ده ساله ای را برای توسعه «اقتصاد قمری» اعلام کرد. دارپا توسط The Economist به عنوان “آژانسی که دنیای مدرن را شکل داد” نامیده شده است و مطالعه قابلیت معماری 10 ساله آن (LunA-10) با هدف توسعه پایه های فناوری برای حرکت به سمت سیستم های قابل اشتراک گذاری، مقیاس پذیر و قابل همکاری برای ایجاد است. خدمات قابل کسب درآمد

اساساً، هم آژانس‌های فضایی دولتی و هم شرکت‌های خصوصی فناوری فضایی برای ایجاد زیرساخت‌های دائمی در ماه همکاری خواهند کرد که می‌توانند هم از مأموریت‌های اکتشافی به آن و هم از مأموریت‌های بزرگ‌تر فراتر از آن پشتیبانی کنند.